Ik ben opgegroeid in een ondernemers familie. Mijn ouders hadden een eigen muziekzaak in Amsterdam. Zo verkochten ze cd’s, dvd’s, lp’s, posters etc. Zelf heb ik ook nog een lange tijd in de winkel gewerkt.
Doordat ik op jonge leeftijd mijn ouders zo hard zag werken aan hun eigen onderneming, begonnen bij mij ook de ondernemers vlinders al vroeg te kriebelen.
Helaas heeft een eigen onderneming een lange tijd op zich moeten wachten. Want vlak nadat ik mijn middelbare school diploma kreeg, zakte mijn wereld in elkaar.
Oke, ik neem je even mee terug in mijn puberjaren. Deze zijn bij mij nooit echt ‘normaal’ geweest. Althans ik voelde mij niet ‘normaal’. Ik was vaak ziek. Ik voelde mij ‘niet lekker’. “Maar wat heb je dan nu weer?” Vroeg mijn moeder. Weet ik niet precies. Buikpijn, hoofdpijn, ik ben moe, duizelig, overal pijn eigenlijk. “Je bent vast ‘schoolziek’. Je gaat gewoon naar school” zei mijn moeder. (Even voor de duidelijkheid, mijn moeder is een schat en zij wist toen ook niet wat er met mij aan de hand was. Ze wilde uiteraard het beste voor mij.)
Zo gingen er dagen, weken, maanden en zelfs jaren voorbij. Ik voelde mij vaak ziekjes. Maar kon niet uitleggen wat ik dan precies voelde.
Uiteindelijk (na veel en vaak aandringen van mij en mijn ouders kant) had mijn huisarts mij doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik allerlei testen kreeg. Na bijna een jaar ziekenhuisbezoeken, kwam de uitslag.. En toen zakte mijn wereld in elkaar.
Ik heb het Triple-X syndroom en de ziekte POF. Ik bespaar je alle details. Maar waar het op neerkomt is dat ik vervroegd in de overgang ben. (dat was ik dus al op mijn 16e!!)
De ‘pijn’ die ik overal had kwam door botontkalking, dat ik mij ‘down’ voelde kwam door de stemmingswisselingen. Dat ik vaak buikpijn had, kwam gewoonweg door de menstruatiecyclus die enorm in de war was geschopt (en gestopt was). De hoofdpijn, benauwdheid en duizeligheid kwam doordat ik opvliegers had.
Alles viel op zijn plek maar tegelijkertijd viel ik in een zwart gat. Het enige dat door mijn gedachten ging was ‘ik ben onvruchtbaar en ik kan geen kinderen krijgen’. Het ‘kinderen krijgen’ was/is altijd een grote droom van mij geweest. En die droom viel direct in duigen.
Na 1 jaar een traject te hebben gevolgd bij een psycholoog en nadat de dokters (eindelijk) de juiste medicatie voor mij hadden gevonden. Ging het gelukkig een heel stuk beter met mij.
Nu, jaren later, sta ik enorm positief in het leven, mijn glas is niet halfvol, maar gewoon vol. En ik geniet van alles met volle teugen. Ik ben enorm optimistisch ingesteld en ook anderen vallen dit op. Ik kreeg zelfs de opmerking van iemand “Jij hebt vast nog niks meegemaakt, want jij bent zo positief altijd!”
